Ο Χριστός του Γιώργου Γαβριήλ είναι δίπλα στους πρόσφυγες. Στους κατατρεγμένους. Φτωχός. Μετανάστης. Η Παναγία του Γιώργου είναι σε μια βάρκα με το Θείο Βρέφος. Μέσα στη Μεσόγειο. Σε αυτές τις βάρκες που πέφτουν σε φουρτούνες και αναποδογυρίζονται και μετά ξεβράζου τα παράλια νεκρούς. Η Παναγία του Γιώργου αγκαλιάζει τον μικρό Αϊλάν. Πορεύεται με τους πρόσφυγες. 

Ο Χριστός του Γιώργου δεν θέλει χλιδάτους καθεδρικούς. Δεν θέλει λιμουζίνες, χρυσοκέντητα ενδύματα, λαμπερές κορώνες και σκήπτρα. Ούτε λαμβάνει εισφορά στο παγκάρι από απατεώνες για ένα διαβατήριο. Δεν ταξιδεύει με τζετ σε εξωτικά νησιά.

Ίσως αυτό είναι που πραγματικά τους ενοχλεί. Ίσως να είναι για αυτό που με τόση εμμονή προσπαθούν να τον "εξοντώσουν". Ίσως να είναι για αυτό που θέλουν να του στερήσουν το δικαίωμα στην καλλιτεχνική έκφραση.

Ο Γιώργος Γαβριήλ δεν ξεγύμνωσε τα Θεία. Ξεγύμνωσε την υποκρισία. Γι' αυτό και στεκόμαστε δίπλα του αλληλέγγυοι απέναντι σε πρακτικές σκοταδισμού και απολυταρχισμού που θυμίζουν το μεσαίωνα. Στεκόμαστε δίπλα του για όσα πιστεύουμε: για τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς αλλά. Για τη διαφορετικότητα. Για την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, για την ελευθερία της δημιουργίας και της τέχνης. Στεκόμαστε δίπλα του για μια παιδεία του 21ου αιώνα, για τον πολιτισμό. Στεκόμαστε δίπλα του για τη δημοκρατία.

Απέναντι στο σκοτάδι, έχουμε χρέος να κρατήσουμε το φως αναμμένο.